Świat się zmienia: układ sił politycznych, przemiany społeczne, ocieplenie klimatu. Któregoś dnia wszyscy - a dzień ten jest bliżej niż dalej - obudzimy się w całkiem innej rzeczywistości. My, jako społeczność wędkarzy, powinniśmy zdawać sobie sprawę z nieuchronności nadchodzących wydarzeń. To sprawa najwyższej wagi.
Od wielu lat obserwuję bowiem narastające w Europie niby pożądane, lecz mnie - jako wędkarza - niepokojące tendencje. Rozwijające się równolegle do nowych, pozytywnych trendów w wędkarstwie, które to mogą współgrać, ale też - co jest równie prawdopodobne - stać w sprzeczności (przynajmniej w pewnych aspektach) wobec interesów niektórych grup społecznych czy instytucji, których istnienia i wpływów już teraz nie możemy bagatelizować.
O czym dokładnie mówię?
EKOLODZY I WĘDKARZE: ZBIEŻNOŚĆ INTERESÓW
Otóż społeczeństwo Europy staje się coraz bardziej wrażliwe na problemy natury. Świadome tego, że Ziemia nie jest już tylko naszym - ludzi - światem. I że o planetę należącą do wszystkich i wszystkiego co na niej istnieje, trzeba dbać. Teoretycznie, idealnie wręcz w rozwijający się szybkim tempem ruch proekologiczny wpisujemy się my, wraz z naszymi sztandarowymi zdobyczami ostatnich lat, w trakcie których wędkarstwo przeszło prawdziwy renesans. Wychodząc poza niegdyś właściwe mu ramy, dziś nie jest już tym czym wczoraj. To już coraz częściej nie metoda pozyskiwania ryb w celach konsumpcyjnych czy też jedynie forma spędzania wolnego czasu. Mówiąc krótko: wędkarstwo to już nie tylko wędkowanie!
Obecnie to ogromna społeczność, tworzona przez setki tysięcy ludzi. Wędkarzy łączących pasję z działalnością na rzecz przyrody. Dbających o swoje łowiska w pojedynkę lub zrzeszonych w setkach stowarzyszeń. Z drugiej strony mamy natomiast organizacje proekologiczne.
W zbieżności naszych interesów upatruję szansy na przyszłość, w której skuteczniej zawalczymy o to co jeszcze wczoraj musieliśmy wydzierać siłą bezprawiu. To czego nieraz się wydrzeć nie dało meliorantom czy innym podmiotom, prowadzącym swoją działalność na mocy i w majestacie niejednokrotnie pogmatwanego prawa.
To właśnie zmian ustawodawczych, zapisów stojących w sprzeczności z naszym interesem - leżącym jednocześnie w interesie naszych łowisk - nie byliśmy dotąd w stanie zmienić. I w tym tkwiła niekiedy nasza bezsilność. Wywierać za to nacisk zdecydowanie większy i skuteczniejszy niż my na odpowiednie organy władzy, mogą organizacje proekologiczne. Przypominające bardziej korporacje - dobrze zarządzane i prosperujące - niż stowarzyszenia. Mające pieniądze, wpływy i mogące lobbować wprowadzenie zmian choćby i na najwyższych szczeblach politycznych. A już na pewno na poziomie regionalnym.
To sprzymierzeniec bardzo potężny i pożądany, z którym łączy nas stosunek do natury: zrozumienie dla jej problemów, chęć działania na rzecz poprawy sytuacji.
Istnieje tu zatem szeroka płaszczyzna do wspólnego działania dla dwóch grup, które jednak - w kwestiach fundamentalnych - różnią się od siebie, a które to różnice mogą stanowić zarzewie konfliktu i braku porozumienia w wyżej wymienionych przypadkach.
W istocie bowiem dążymy do czegoś całkiem innego.
KONFLIKT INTERESÓW
Otóż dla nas sprawą nadrzędną będzie zawsze wędkarstwo: możliwość uskuteczniania pasji łowienia ryb w ich naturalnym (owszem: czystym, zadbanym, dzikim) środowisku. Tym samym, które ekolodzy definiują jako ekosystem jak najbardziej dziewiczy. Wolny od ludzkiej ingerencji. W tym od presji wędkarskiej.
Naprawdę ciężko to pogodzić. Trudno też mi sobie wyobrazić, by organizacje te (znając ich cele, dążenia i sposób działania) pozostawały długo bierne wobec samego wędkarstwa jako takiego. Zjawiska, które odarte z idei, jaką dorabiamy mu my, kojarzy się im jednoznacznie z zadawaniem cierpienia zwierzętom. I dlatego też nie wierzę, by stosowanie metody C&R uznali za coś przemawiającego na naszą korzyść (a tak często, błędnie myślimy uznając to za dobry argument w dyspucie z naszymi oponentami). Dla nas jest ona objawem naszego humanitaryzmu. Dla innych będzie zawsze tożsama z męczeniem ryb z niskich pobudek hobbystycznych.
Zresztą na przykłady potwierdzające moją tezę nie trzeba czekać. One pojawiają się już dziś, a punktów spornych z pewnością będzie więcej. Sytuacja ta może, więc budzić niepokój, ale… apeluję: nie bójmy się zmian, lecz pomyślmy co możemy w przededniu nadejścia nowej rzeczywistości zrobić.
SZTUKA KOMPROMISU
Przed nami bez wątpienia lata niosące zmiany. Niestety nie tylko od nas zależy, w jakim stopniu dosięgną one nasze środowisko.
Być może zostaniemy zmuszeni do ustępstw i konieczne będzie poświęcić coś, by coś innego osiągnąć. Spodziewam się, że - dajmy na to- skądinąd dla mnie słuszna, wspomniana metoda C&R nie przetrwa w obecnej formie. Pewnie zmieni się też wiele, wiele więcej...a może nic?
Zobaczymy! Z pewnością jednak warto już teraz się organizować, by w odpowiednim momencie mieć nie tylko silne argumenty i siłę argumentu, ale też przedstawicielstwo gotowe do merytorycznej debaty z organizacjami, z którymi (mam taką nadzieję) nawiążemy jednak wspólny język. Być może nawet trzeba pójść dalej i pierwsi powinniśmy wyciągnąć rękę. Pewne zmiany dziś, sami z własnej woli - a czasem przeciwko niej - wprowadzać. O tym bez wątpienia musimy już teraz dyskutować, gdyż od naszej postawy bardzo wiele zależy i będzie zależało.
Sporo tego jest, a będzie jeszcze więcej! Dojdzie bowiem, bo będzie musiało dojść, oprócz ww zmian, do wielu przeobrażeń wewnętrznych. I tu u od nas i tylko od nas zależeć będzie już dosłownie wszystko. Perturbacje pogodowe, pomieszanie pór roku, to kolejne dla nas wyzwania na najbliższe lata.
Ale o tym napiszę w przyszłości. Oby była pomyślna!
Dawid Sokołowski
